W dniu 1 lipca 2013 roku w Mińsku zmarł Piotr Grigoriewich Kozło, doktor nauk biologicznych, profesor, kierownik laboratorium teriologii w Naukowym Centrum Zasobów Przyrodniczych Państwowej Akademii Nauk Białorusi. Był laureatem nagrody Henrego Forda (The Henry Ford Conservation Awards) za ochronę dziedzictwa kultury i środowiska. Jest autorem ponad 300 prac naukowych, 7 monografii oraz  kilkudziesięciu ekspertyz.

Profesor Piotr G. Kozło urodził się 22 września 1934 roku. Po ukończeniu studiów uniwersyteckich, w 1959 roku, podjął pracę naukową w Gospodarstwie Rezerwatowo-Łowieckim w białoruskiej części Puszczy Białowieskiej, przekształconym następnie w Państwowy Park Narodowy „Belovezhskaya Pushcha”. Początkowo prowadził badania nad najliczniejszym dużym ssakiem Puszczy Białowieskiej – dzikiem. Później stopniowo wnikał coraz głębiej w problematykę związaną z restytucją i ochroną największego dziko żyjących przeżuwacza – żubra. W 1966 roku został przeniesiony do Berezyńskiego Rezerwatu, gdzie w latach 1971-1977 pełnił funkcję zastępcy dyrektora d/s naukowych. W końcu 1977 roku rozpoczął pracę w Instytucie Zoologii Akademii Nauk Białorusi w Mińsku, który w 2007 roku przekształcił się w naukowe centrum Białoruskiej Akademii Nauk. Pozostawał w stałym kontakcie z problematyką dotyczącą żubrów w Puszczy Białowieskiej gdyż do końca był członkiem Rady Naukowej tego Parku Narodowego.  

Działalność naukowa Profesora była związana badaniami prowadzonymi w zakresie biologii i ekologii zwierząt kopytnych (żubr, łoś, jeleń, sarna i dzik) oraz dziko żyjących dużych ssaków drapieżnych (niedźwiedź, wilk i ryś).

Brał udział w wielu konferencji poświęconych ochronie żubra w Puszczy Białowieskiej organizowanych po obu stronach granicy. Jego wystąpienia były zawsze spokojne i merytoryczne. Ukoronowaniem Jego prac nad żubrem było opublikowanie w 2009 roku  monografii „Żubr w Białorusi” opracowanej wspólnie z A.N. Buniewiczem. Pod kierunkiem profesora P. G. Kozło została opracowana również strategia ochrony żubra na Białorusi, która stanowiła podstawę rozwoju wolnych populacji żubra w tym kraju. O słuszności założeń tej strategii świadczą rezultaty podjętych działań. Obecnie na Białorusi  funkcjonuje 7 wolnych populacji i jedna półwolna, w których żyje 1075 żubrów, a więc najwięcej na świecie.

Wyniki badań Profesora były wykorzystywane również przy tworzeniu sieci terenów chronionych Białorusi, planów ochrony dużych ssaków oraz programów rozwoju gospodarki łowieckiej w tym kraju.