Zbigniew Krasiński

Zbigniew Andrzej Krasiński urodził się w rodzinie nauczycielskiej 21 tycznia 1938 roku w Skrwilnie na Ziemi Dobrzyńskiej, obecnie województwo kujawsko-pomorskie. W 1955 roku rozpoczął studia na Wydziale Weterynaryjnym w Warszawie. Studia ukończył w 1961 roku. Za namową prof. Stanisława Piwowarczyka zainteresował się możliwością podjęcia pracy w Białowieskim Parku Narodowym, kierowanym wówczas przez inż. Jerzego Szumczaka. Zaoferowana praca lekarza weterynarii i opiekuna hodowli żubrów była bardzo atrakcyjna, do tego poparta możliwością otrzymania, skromnego wprawdzie, ale samodzielnego mieszkania. I tak rozpoczęła się żubrowa przygoda młodego lekarza, która trwała do końca Jego życia, do 7 lipca 2022 roku.

Doktor Zbigniew Krasiński był pionierem badań naukowych nad wolno żyjącą populacją żubrów. Od początku swojej zawodowej kariery bacznie śledził kształtowanie się wolnej populacji tych zwierząt. W 1961 roku liczyła ona 44 osobników. Obserwował zachowanie żubrów, tworzenie przez nie grup, sposób użytkowania Puszczy, rozprzestrzenienie się zwierząt w terenie. Oprócz zapisków dotyczących ekologii i hodowli prowadził skrupulatne notatki dotyczące stanu zdrowia żubrów, będące dziś nieocenionym źródłem wiedzy lekarsko-weterynaryjnej. W 1976 roku obronił pracę doktorską pt. „Niektóre aspekty ekologii żubrów w Puszczy Białowieskiej”. Wieloletnie obserwacje dotyczące zdrowia żubrów, ochrony i zarządzania populacją opublikował w ponad 130 pracach naukowych i popularno-naukowych, w kilkunastu rozdziałach w książkach oraz w licznych folderach. Ukoronowaniem ponad 40-letniej pracy z żubrami było napisanie w 2004 roku, wspólnie z żoną, monografii przyrodniczej „Żubr”. Monografia ta została w latach następnych przetłumaczona na język angielski i niemiecki.

Doktor Z. Krasiński współuczestniczył w opracowaniu planu światowej strategii ochrony żubra, pod kierunkiem prof. Zdzisława Pucka. Współpracował m. in. z Białoruskim Białowieskim Parkiem Narodowym, z Katedrą Epizootiologii Warszawskiego Wydziału Weterynaryjnego, z Instytutem Chorób Zwierząt Dziko Żyjących w Berlinie. Ponadto uczestniczył w pracach zespołów oceniających przydatność miejsc wyznaczanych to tworzenia nowych ośrodków hodowli żubrów, zarówno w Polsce, jak i we Francji, Czechach, Niemczech, Rumunii, Słowacji, Litwie i Rosji.

Dr Krasiński był członkiem m.in. Bison Specialist Group of IUCN, Komisji Ochrony Gatunkowej, Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody, Stowarzyszenia Miłośników Żubrów. SMŻ uhonorowało Go statuetką Miłośnik Żubra oraz nadało Mu godność Członka Honorowego.

Za pracę naukową nad żubrem dr Krasiński otrzymał dwukrotnie nagrodę Rektora SGGW w Warszawie, srebrną i złotą Odznakę „Zasłużony Białostocczyźnie” srebrną i złotą Odznakę Zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, medal „Przyjaciel Żubra” oraz Nagrodę Ministra Środowiska za monografię „Żubr”.

Dzięki zamiłowaniu do fotografii, dr Krasiński dokumentował rozwój wolnej populacji żubrów także od strony fotograficznej. Powstało w ten sposób unikalne archiwum rejestrujące pierwsze lata rozwoju wolnej populacji żubrów w Puszczy Białowieskiej. Poza tym wiele z Jego fotografii ukazało się w licznych albumach i innych wydawnictwach.

Niewątpliwie doktor Zbigniew Krasiński był wielkim znawcą żubrów i niekwestionowanym autorytetem w tej dziedzinie. Ale przede wszystkim był niezwykle otwartym i życzliwym Człowiekiem. Wielu z nas służył radą i pomocą.

Zapamiętamy Go nie tylko jako pasjonata i znawcę żubrów, ale jako dobrego, życzliwego , pełnego humoru Kolegę.

Magdalena Matuszewska